Spektakl jest taneczną wersją, artystyczną próbą wykorzystania mechanizmu japońskiej zabawy do skomentowania kondycji współczesnego człowieka. Jej/Jego codzienność zdaje się rozpływać w naśladowaniu, powtarzaniu, zastępowaniu siebie za każdym razem jeszcze ciekawszą wersją kogoś innego. Jak pisze Dubravka Ugrešić, karaoke daje możliwości „transformacji, metamorfozy i teleportacji (…)”, pozwala na ucieczkę „od autentycznego ja. JA stało się nudne i należy do innej kultury. Kultura narcyzmu zmutowała się w kulturę karaoke”. Punktem wyjścia dla twórców są nie tyle popularne utwory wokalne, co różnorodne formy performansów – politycznych, społecznych i popkulturowych – traktowanych jako źródła…